سفرنامه تهران: سفر سرنوشت‌ساز

هر روز تمرین می‌کردم و وقتی افرادی مثل خودم رو می‌دیدم که پرتلاش و پراز اراده هستند، انرژی و انگیزه‌ام بیشتر می‌شد. روز آخر زمان تحویل وسایل کمکی و تجهیزات پزشکی رسید و وارد یکی از اتاق‌های بیمارستان شدیم.

پزشک میانسالی با موهای خاکستری پشت میزش نشسته بود. بعد از چند دقیقه گفتگو، پزشک از من پرسید: “باورته که کلاس چندمی؟” لبخندم ناگهان از صورتم رفت و حس بغض در گلویم را تجربه کردم. مادرم بی‌درنگ جواب داد: “مدیر دبستان به دلیل معلولیت، قبول نکرد.”

پزشک سفیده برگی از کشوی میزش بیرون آورد و گفت: “واقعا؟ این چه حرفیه؟ مدیر اشتباه می‌کنه. من یه نامه به ایشون می‌نویسم تا فرزند باهوش و زیبای شما رو قبول کنن.” او نامه‌ای نوشت، امضا کرد و به مادرم داد.

با والدینم به اتوبوس مسافربری سوار شدیم که به اصفهان برگردیم. در طول سفر، با چشم‌های پراشتیاق به مناظر زیبای اطراف نگاه می‌کردم و فکر می‌کردم آیا نامه تاثیر داشته و مدیر راضی می‌شود یا نه. حالا که می‌تونم با عصا و کفش کمکی راه برم، آیا می‌تونم به مدرسه بروم و یاد بگیرم؟

وقتی به اصفهان رسیدیم، مادرم با نامه او که نمی‌توانست بخواند، به مدرسه رفت و نامه را به مدیر داد. چند روز بعد خبر دادن که مدرسه من را قبول کرده و آماده ثبت‌نامم هستند. بله، به آرزوی خودم رسیدم و این سفر باعث پیشرفت من در زندگی شد.

روزها پیش رفت و با وجود مشکلات جسمی، درس خوندم و مدرک تحصیلی گرفتم. حتی در ۲۳ سالگی وارد یک شغل دولتی شدم. در ۲۷ سالگی ازدواج کردم و دو فرزند دختر به دنیا آوردم.

ولی هیچوقت نفهمیدم نامه او چه محتوایی داشت که مدیر با تمام اعتمادی که داشت، نظرش را تغییر داد.